تبدیل متن به باینری و بالعکس

با گسترش تکنولوژی و فراگیر شدن استفاده از آن به شیوه های مختلف، امروزه بسیاری از افراد با کامپیوتر ها و ماشین ها در ارتباط هستند. مثلا، گوشی تلفن همراه کوچکترین وسیله الکترونیکی است که افراد برای ارتباط برقرار کردن از راه دور از آن استفاده می کنند. در راستای همین مصرف گسترده، اکثریت به این موضوع واقف هستند که برای تبدیل زبان انسان به فهم دستگاهشان، به یک فرایندی برای تالیف کردن آن بر روی هر ماشین و وسیله الکترونیکی نیاز دارند؛ که این کانسپت مدنظر همان کامپایل کردن زبان انسانی به زبان ماشین و یا کد باینری است.

همانطور که میدانید تمامی وسایل الکترونیکی و دیجیتالی از مفهوم دودویی که به کد باینری معروف هستند، بهره می برند. کد های باینری دستورالعمل های مورد نیاز پردازنده و متن و داده های ورودی سیستم را مشخص میکنند. این کد ها تنها به وسیله دو رقم 0 و 1 نوشته می شوند؛ که جذابیت موضوع در آن است که این دو رقم در علم رایانه به معنای سیگنال های روشن و خاموش هستند. در حال عادی، ما دراستفاده روزمره خود از 32 حرف برای ساخت کلمات و به دنبال آن جملات استفاده می کنیم و از سیستم دهدهی 0تا 9 برای بیان اعداد؛ در حالی که، یک سیستم الکترونیک دیجیتال فقط دو مقدار بولی مجاز برای 0 و 1 منطقی را می شناسد. البته در سطوح بالاتر، تعیین وضعیت HIGH و LOW نیز می تواند برای شناسایی در مدارات دیجیتال حائز اهمیت باشند. برای فهم بیشتر و درک کامل این سیگنال ها لازم است ابتدا با مقایسه ای از این مفهوم با اعدادی که همیشه با آنها سروکار داریم، داشته باشیم.

محاسبه اعداد دهدهی به باینری و بالعکس

درست به مانند اعداد دهدهی که ارزش ارقام از راست به چپ سنجیده می شود و همیشه چپ ترین رقم بالاترین ارزش را دارد، اعداد باینری نیز از راست به چپ ارزش گذاری می شوند و راست ترین اعداد بالاترین ارزش را دارند. در باینری ۲^۰   پایین ترین ارزش در سمت راست دارد و بعد از آن رقم سمت چپ ارزشی برابر ۲^۱  دارد و به همین ترتیب بر توان عدد 2 افزوده می شد.

برای مثال 1010 در باینری نشان دهنده  +  +  +  است که برابر با 8+2=10 می شود.

دلیل استفاده از کد های باینری در کامپیوتر ها چیست؟

در پاسخ به این سوال باید گفت که در سخت افزار دستگاه های کامپیوتری ترانزیستور های به کار رفته با گیت هایی که دارند فقط می توانند امکان عبور یا منع عبور جریان را دارند. بنابراین با ارسال سیگنال های الکتریکی و یا عدم ارسال آن ها می توان دستوراتی را به دستگاه الکتریکی خودمان بفهمانیم.

حال اگر فرض کنیم که بخواهیم مبنایی بیشتر از دو را برای ارسال دستورات خودمان اضافه کنیم باید مفهوم تازه ای را برای رایانه خودمان تعریف کنیم؛ که این کار نیاز به تدوین مبناهای پیچیده تر و زمان بر تر برای طراحی دارد. بنابراین فعلا از همین سنت و طراحی به طور رایج بر مبنای دو استفاده می شود.

تبدیل متن به باینری (Binary) و برعکس

اکنون با مفهوم مبنای دودویی یا باینری آشنا شدیم. حالا سوالی که پیش میاید این است که ما در بسیاری از مواقع نیاز به ارسال دستوراتی جدای از اعداد، داریم. بنابراین، در این بخش بهتر است با مفهوم کد های اسکی آشنا شویم.

منظور از کد اسکی(ASCII) چیست؟ 

برای فهم این کدگذاری حروف الفبای فارسی را مانند اعداد 1تا 32 در نظر بگیریم. در این حالت کلمه ای مثل سلام با تبدیل به سیستم دهدهی تبدیل به (28  1  27  15) می شود. در این حالت یک پیام کد گذاری شده را ایجاد کرده ایم. اسکی در حقیقت مجموعه ای از کاراکترهای استاندارد است که قابل فهم برای همه رایانه های طراحی شده در سطح جهان است. دلیل استفاده از این کدگذاری آن است که با توجه به آن که کاراکتر های انگلیسی تنها به 128 عدد برای انتقال داده نیاز دارند استفاده از 7 بیت می تواند کافی و به صرفه باشد.

32   کاراکتر ابتدایی اسکی برای دستورات و داده های کنترلی است. دستوراتی از قبیل اضافه کردن و یا حذف کردن یک کاراکتر را شامل می شود. این کاراکتر ها جدولی را به خود اختصاص می دهند که در ادامه با بخشی از آن آشنا می شویم.

کاراکتر قابل چاپ هم بر همین منوال وجود دارد که یونیکد های فارسی را هم شامل می شود. در ادامه بخشی از آن را نیز آشنا می شویم.

پیشنهادات و نظرات ارزشمند خود را نسبت به این ابزار از طریق ثبت دیدگاه برای ما ارسال کنید.